باز آمدم چون عيدِ نو
تا قفل زندان بشكنم
اين چرخ مردم خوار را
چنگال و دندان بشكنم
هفت اخترِ بى آب را
كين خاكيان را ميخورند
هم آب بر آتش زنم
هم باده هاشان بشكنم
زِ آغاز عهدى كرده ام
كين جان فداى شَه كنم
بشكسته بادا پشت جان
گر عهد و پيمان بشكنم
روزى دو باغِ طاغيان
گر سبز بينى غم مخور
چون اصلهاى بيخِشان
از راه پنهان بشكنم
من نشكنم جز جور را
يا ظالم بد غور را
نه، نشكنم جز جور را
يا ظالم بد غور را
گر پاسبان گويد كه هِى
بر وِى بريزم جام مِى
دربان اگر دستم كشد
من دستِ دربان بشكنم
گر مُحتَسِب جويد مرا
تا در رَهى کوبد مرا
من دست و پايش در زمان
با فرق و دندان بشكنم
گر شمس تبريزى مرا
گويد كه هِى آهسته شو
گويم كه من ديوانه ام
اين بشكنم، آن بشكنم
مولانا 🖋
